การขอบคุณ หรือการกล่าวขอบคุณ บนคำพูด ท่าทาง หรือภายใต้ภาษาใด เป็นสิ่งที่ควรกระทำต่อผู้อื่น เพราะล้วนมีแต่ข้อดี ไม่มีข้อเสียอันใดเราหลายคนทราบดี แต่จะสักกี่ครั้งที่เราให้ความสำคัญต่อการ “ขอบคุณตัวเอง”

ที่มาที่ไปมันเป็นมุมคิดคล้ายกับประโยคที่ว่า “กำลังใจที่สำคัญที่สุด คือการให้กำลังใจตัวเอง” เพราะในที่นี้หากทบทวนกันสักนิดไม่ว่า ตอนนี้…

เราจะแย่.. เรายังต้องทน.. เรายังต้องสู้.. เรายังไม่มี.. เรายังไม่ได้…

แต่หากเรายังไหวต่อสิ่งต่าง ๆ ยังเดินหน้าอยู่ ยังสู้อยู่ เราคงต้อง ขอบคุณตัวเองแล้วล่ะ

หรือ

เรากำลังหลุดพ้น.. เรากำลังดีขึ้น.. เรากำลังก้าวหน้า.. เราถึงจุดหมาย…

มันคงยิ่งต้องบอกว่า ขอบคุณตัวเองเช่นกัน

ไม่ว่าจะดี หรือ ร้าย หากเรารักษาใจไว้ได้ มันมักสะท้อนไปถึงการกระทำที่ผ่านมา คนที่ดีใจแต่หลงระเริงนั้น ย่อมมิได้เห็นค่าสิ่งที่ตนทำมาสักเท่าไร คนที่เสียใจแต่จมดิ่งก็เช่นกัน สะท้อนถึงความพ่ายแพ้และอ่อนแอเพียงเท่านั้น

หากเราผ่านมาได้อย่างมีสติไม่ว่าช่วงที่ดี หรือ ช่วงที่แย่ ผลลัพธ์ที่เท่ากันมันคือเรายังอยู่ แล้วเราก็จะมีทั้งสุขและทุกข์ได้ไม่ต่างกันในวันข้างหน้า เพราะคนที่ดี อาจจะแย่ลงก็ได้ คนที่แย่อาจจะดีขึ้นก็ได้ ไม่มีใครล่วงรู้อนาคต แต่อดีตคือผลลัพธ์ของวันวานที่บ่งบอกแล้ว ณ วันนี้ ว่า เราเก่งนะ.. เราเข้มแข็งนะ.. เราอดทนนะ..

ขอบคุณตัวเองนะ… ที่เราอยู่ ณ วันนี้…